در این مبحث با توجه به روایتی از مصباح‌الشریعه، که در حقیقتِ بندگی سخن می‌گوید، به اولین معامله در عبودیت یعنی «معاملةالله»، و اولین رکن این معامله یعنی "أداء حقّه" پرداخته شده است. در این باره متوجه خواهیم شد که اگر عبودیت حضرت حق، تنها راه قرب به اوست، برای حرکت در این مسیر، باید حقّ هر موجودی را ادا کرد؛ و حق موجودات، همان است که در آیات و روایات، به عنوان آداب زندگی و ارتباط با موجودات، ذکر شده است. لذا هر چه بنده، حقّ موجودات را بیشتر ادا کند، اتصالش به دریای حق نیز وسیع‌تر خواهد بود. از طرف دیگر، ضایع کردن هر حقّی، باعث تضعیف ارتباط انسان با اصل حق و دور شدنِ او از مسیر عبودیت می‌شود. در این میان، بالاترین حقی که بر گردن انسان است، حقّ خداوند است. حقی که برای ادای آن، باید از تمام نیروهای انسانی اعم از شهوت و غضب، حب و بغض، فکر و اندیشه، در مسیر صحیح استفاده کرد و اجازه نداد که هیچ یک از آن‌ها به ناحق کشیده شوند. با این سیر است که انسان می‌تواند به مظاهر اتمّ و اکمل حق، یعنی ائمه‌ی اطهار(عليهم‌السلام) نزدیک و نزدیک‌تر شود و به این ترتیب، توجه رحمانی حضرت حق را به سوی خود جلب کند.