#علی_عظیم‌ترین_سرمایه
مرتب می‌گوییم محبت علی(علیه‌السلام) را در دل داریم و به خاطر همین محبت، دلخوشیم که پس از مرگ، دچار هیچ فشاری نمی‌شویم و بهترین‌ها در انتظار ماست. اما توجه نداریم در قيامت، قد و قامت علی(علیه‌السلام) را در مقابل ما قرار نمی‌دهند؛ بلکه امیرالمؤمنین را در فرهنگش به ما نشان می‌دهند و ما سرمایۀ واقعی خويش را می‌بينيم، که مال ما بود و می‌توانستيم با آن به قرب خدا برسيم، اما نرسيديم! در آن حال چطور می‌توانیم فاصله‌های فوق تصور با علی(علیه‌السلام) صبر کنيم؟! حسرت و حسرت و حسرت در انتظارمان خواهد بود.
همین امروز هم اگر به درونمان مراجعه کنیم، تفاوت‌های فعلی و رفتاری و بینشی شدیدی که با مولایمان داریم، نشانمان می‌دهد که امروز هم آن فاصله بین ما و علی(علیه‌السلام) وجود دارد. حقيقتاً چگونه قلبمان بر اين فاصله و فراق صبر می‌کند و قدمی برنمی‌دارد؟ چرا فقط حرف می‌زنيم و کاری نمی‌کنيم؟ آخر سوز دل و حالی به حالی شدن که کافی نيست! بايد هر چه را که بين ما و ولیّ‌مان فاصله می‌اندازد، بگذاريم و بگذريم.
اگر مسلمانان زمان هجرت پيامبر(صلياللهعلیهوآله) مثل ما ملاحظه‌کار بودند، جز علی و فاطمه(علیهم‌السلام) احدی نمی‌توانست پيامبر(صلياللهعلیهوآله) را همراهی کند! مهاجرين، خانه و زندگی‌شان را رها کردند و رفتند. يک نفر از آنان نبود که همه چيزش را با خود برده باشد. به جز خانه و بسياری از اموال، يکی شوهر را گذاشت، يکی زن را و ديگری فرزندش را؛ و همه با انصار، دست به دست هم دادند تا اسلام رواج پيدا کرد. که اگر اين همه ايثارگری نبود، چه بسا مدينۀ منوّرۀ نبوی تشکيل نمی‌شد.
آن‌ها از همه چيزشان هجرت کردند و ما حتی از يک گناهمان هم نمی‌خواهيم هجرت کنيم! ما در مقابل هجرت از نفس، معصيت، دنيا و تمايلات نفسانی خويش ملاحظه‌کاری داريم. به سنگر دنيا و هوای نفس، محکم چسبيده‌ايم و حاضر نيستيم به خاطر خدا از آن هجرت کنيم، تا فاصلۀ بين خود و اماممان را برداريم و به فرهنگش نزديک شويم.
بايد مراقب سرمایۀ گران‌قدر خود باشيم و حواسمان باشد که آن را به جاذبه‌های دنیایی نفروشيم و مفت از دست ندهيم!
برگرفته از #بیانات_استاد_لطفی_آذر
نظرات کاربران
