دعا

(16جلسه)

دعا، حقیقتی است که در تمام موجودات هستی، سریان و جریان دارد و اگر دعا نبود، اصلاً آفرینش، صورت نمی‌گرفت! چرا که دعا یعنی طلب و استعداد وجود؛ و اجابت خداوند در تکوین، همان افاضه‌ی وجود به موجودات است. اما از آنجا که فقر و نیاز انسان به خدا، ذاتی است و هرگز از میان نمی‌رود، در تشریع نیز باید با دعا پیش رود و همواره دست نیاز به درگاه بی‌نیاز داشته باشد.

نکته‌ی مهم در دعا، آن است که بنده، عجز و نیاز خود را با همه‌ی وجود، ادراک کند و با انقطاع قلب از علل و اسباب، از خداوند متعال، طلب نماید؛ آن وقت، مسیری را که خدا پیش روی او می‌گذارد، طی کند و از سختی‌هایش نترسد تا به مطلوب برسد، إن‌شاءالله.

با این حال، ما بارها دعا کرده‌ایم و به سرعت، نتیجه‌اش را دیده‌ایم و بارها دعا کرده‌ایم و پنداشته‌ایم اجابت نشده است. آیا این یعنی اجابت دعا، امری اتفاقی است یا واقعاً احکام و سننی دارد؟ آیا دعای همه، به اجابت می‌رسد؟ اصلاً مگر خداوند نفرموده: "ادْعُونی‏ أسْتَجِبْ لَكُمْ"؟ پس چرا برخی دعاها، مستجاب نمی‌شود؟

برای یافتن پاسخ این سؤالات، اولاً باید حقیقت دعا را با شرایطش بشناسیم و ثانیاً معنی اجابت و انواع آن را بفهمیم. علاوه بر این‌ها، باید عواملی را که در اجابت یا عدم استجابت دعا مؤثرند، بدانیم. در بحث "دعا" ضمن بیان این موارد، با معنای جدیدی به نام اصابت دعا، آشنا می‌شویم که باب تازه‌ای در شناخت دعا به رویمان می‌گشاید.