(3جلسه)
مناجات شعبانیه، عالی‌ترین مضامین عرفانی را در بر دارد و تمام معصومین(عليهم‌السلام) با این مناجات، با خداوند نجوا می‌کرده‌اند. دعای خاصی است که به بالاترین رتبه‌ی وجود دعاکننده برمی‌گردد و به همین منظور، لازم است انسان برای دریافت و شهود قلبی در این دعا، مسیر تزکیه و تهذیب را طی کند و به طور خاص و با حضور قلب، آن را بخواند.
این مباحث، به تبیین مفاهیم بلند مناجات شعبانیه پرداخته؛ طوری که قابل فهم و درک برای مخاطبین باشد. از جمله آنکه در سیر این مناجات، بنده با ادراک مسکنت و فقر ذاتی و دریافت نیاز درونی به خدای غنی مطلق، به حضور و شناختی دست می‌یابد که زبان قال و زبان حالش با زبان فطرتش یکی می‌شود و در نتیجه، حلاوت اجابت را می‌چشد.
در واقع، همین که بنده ادراک کرد که عین نیاز است، به خدا رو می‌کند؛ مانند تشنه‌ای که با ادراک تشنگی به سوی آب می‌رود. لذا اقبال حق‌تعالی نیز به او روی می‌آورد و مسیر قرب الهی برایش فراهم می‌شود. او هم از خودی و خلق و خوی خود، گریزان می‌شود و به سوی خدا، پناه می‌برد؛ "فَقَدْ هَرَبْتُ إلَیکَ"؛ یعنی حرکت از بیت نفس و امیال و اوصاف خودی و شتاب به سوی کمالات و اوصاف الهی.
در ادامه‌ی این بحث، به پایه‌ای‌ترین اصول حرکت در سلوک عبودی و بینش توحیدی که منجر به کنش توحیدی می‌شود و نیز چگونگی رفع فاصله‌ها و وصل شدن به امام، پرداخته شده است.
نظرات کاربران
