تسبیحات حضرت زهرا عليهاالسلام

(3جلسه)

یکی از شرایط و آداب دعاهای مأثور، عمل کردن طبق عددی است که وارد شده؛ که اگر این کار را نکنیم، نه تنها ممکن است اثر خود را نداشته باشد، بلکه اسائه‌ی ادب هم هست. چه، در اعدادی که در خواندن ادعیه و سایر اعمال عبادی وارد شده، اسراری است که زمینه‌ی سیر در عوالم وجود و اثرگذاری در عالم ملکوت می‌شود.

شرط دیگر ورود به دعا و سایر عبادات، حضور قلب است؛ چرا که دل، خانه‌ی خداست و از آنجا که خداوند، عالی‌ترین عنایات را به وسیله‌ی عبادات به انسان می‌رساند، پس باید اهل دل شد و دل را از غیر حق، خالی کرد، تا عنایات و حقایق الهی در آن منعکس شود.

یکی از اعمالی که با عدد خاص وارد شده، تسبیحات حضرت زهرا(عليهاالسلام) است؛ که اثرات بسیاری برای آن ذکر شده و اگر ما این اثرات را نمی‌بینیم، به خاطر عدم رعایت آداب و شرایط آن است.

تسبیح، یعنی منزّه داشتن؛ و این امر، حقیقتی است در نظام تکوین، به این معنا که تمام موجودات هستی، حرکت تسبیحی دارند و تسبیح خدا را می‌گویند؛ یعنی می‌روند تا نواقص خود را از دست دهند و مظهر استعدادهای درونی خود شوند.

حرکت تسبیحی برای انسان نیز، تنها زبان قال نیست؛ بلکه حرکتی عبودی است تا او، کمالات الهی را که در درونش است، به ظهور رساند. بر این اساس، تسبیحات حضرت زهرا(عليهاالسلام) به سه مرحله‌ی فنای ذات، فنای در صفت و فنای در فعل، و ظهور کمالات در این سه رتبه، اشاره دارد.

البته اینجا نیز مجرای صحیح حرکت تسبیحی که موجود از آن طریق به غایتش می‌رسد، ولایت است؛ و در ولایت است که فاطمه(عليهاالسلام) امّ‌أبیها می‌شود و محوریت دستگاه ولایت را به عهده می‌گیرد.