(فاطمیه 84 – 4جلسه)
حضرت فاطمه(عليها‌السلام) مظهر ربوبیت حق‌تعالی هستند و اصلی‌ترین بُعد کمالی که ایشان را به این مقام رسانده، عبودیتشان نسبت به حضرت حق بوده، نه کثرت عبادت؛ اینکه تمام هویتشان، محو در خواست خدا بوده. و اگر آن بانو اسوه‌ی ماست، ما نیز باید قدم در راه او بگذاریم و بدانیم به هر اندازه در مسیر عبودی حرکت کنیم، در رتبه‌ی خودمان می‌توانیم مظهر اسم ربّ باشیم؛ اولاً در حیطه‌ی اعضا و جوارح خودمان، یعنی می‌توانیم چشم و گوش و زبانمان را کنترل کنیم و خود را از گناه بازداریم؛ و ثانیاً در فرزندان و حتی همسر و سایر اطرافیان، که می‌توانیم در افکار و روحیات آنان نیز تأثیر بگذاریم.
حال، آیا ما که در دنیا برای رسیدن به اهداف مادی، این همه تسلیم می‌شویم و کرنش می‌کنیم، آیا برایمان سخت است که بنده‌ی خدا باشیم و او را که صاحب دنیا و آخرت است، عبودیت کنیم؟!
برای عبد شدن، لازم است حقیقت عبودیت را بشناسیم. عبودیت، چهار بُعد دارد: معامله با خدا، معامله با نفس، معامله با خلق و معامله با دنیا؛ که هر یک از این ابعاد، شامل هفت رکن است و در این مباحث، به دو رکن از ارکان معامله با خلق یعنی حلم و عفو پرداخته می‌شود. حلم یعنی بردباری در برابر تهمت، ظلم، اذیت و مخالفت؛ و عفو یعنی آن اذیت و ظلم را از یاد ببری و هرگز به روی طرف نیاوری!
در ادامه‌ی بحث نیز به موارد عملی از همسرداری و تربیت فرزند در زندگی حضرت فاطمه(عليها‌السلام) اشاره شده است.
نظرات کاربران
