نگاه کریمانه

طبق حدیثی از امام عسکری(علیه‌السلام) خواندن زیارت اربعین، یکی از پنج علامت مؤمن است. در این زيارت می‌خوانیم: "اللَّهُمَّ إِنِّي أَشْهَدُ أَنَّهُ وَلِيُّكَ وَ ابْنُ وَلِيِّكَ وَ صَفِيُّكَ وَ ابْنُ صَفِيِّكَ الْفَائِزُ بِكَرَامَتِكَ أَكْرَمْتَهُ بِالشَّهَادَةِ"؛ یعنی شهادت می‌دهيم که خدا، امام حسين(علیه‌السلام) را به رستگاریِ کرامت رساند و با شهادت، گرامی داشت.

ائمه(علیهم‌السلام) هميشه زنده‌اند و همان افاضات تامّی را که در حياتشان داشتند، بعد از شهادت نیز دارند و کرامتشان مانند باران بر همگان می‌بارد؛ مهم، زیر باران رفتن است تا بتوانیم کریم شویم و کریم برویم.

انسان کریم در همه کس نور وجود را می‌بیند. مانند امام حسین(علیه‌السلام) که حتی در قتلگاه با عطوفت و مهربانی، شمر را نصیحت می‌کردند تا بلکه پلیدی او را بشکنند و وجود خدایی‌اش را از پسِ هزاران حجاب پدیدار کنند.

ما نیز باید نسبت به همۀ اطرافیانمان نگاه کریمانه داشته باشیم و اگر رفتار نادرستی دیدیم، فقط آن عمل را بد ببینیم، نه شخصی را که مرتکب آن بدی شده است؛ تا بتوانیم مسیر هدایت را برایش باز کنیم.

برگرفته از مباحث "تقابل حق و باطل"، جلسه 44.