غم جدایی یا شوق وصال

خداحافظی در عالم ماده، یعنی جدایی و حرکت از مکانی به مکان دیگر، از مقصدی به مقصد دیگر، که گرچه حرکت و جدایی است، ولی در بطن خود، وصلی دارد. در حقیقت با یکی خداحافظی می‌کنیم و به قصد رسیدن به دیگری حرکت می‌‌نماييم.

خداجافظی و جدايی در عالم معنا هم به‌همین‌ترتیب است. وداع در عالم معنا، حرکت از خودی‌های نازل و شخصی، به خود عالی و شخصیت اصلی خدایی، جدايی از جلوه‌های نازل مادی و اتصال به جلوات عالی روح خدایی است.

این خداحافظی، سلام و ورود به عالم برتر است؛ برای شخصی که از نعمت‌های این ماه بهره‌مند شده است و می‌رود که در اين خداحافظی، فیوضات دريافتی‌اش را ظهور دهد؛ قلبی که در این ماه رقیق شده، می‌رود تا اسم رئوف حق‌تعالی را ظهور دهد؛ جانی که گناهانش کم شده، می‌رود تا عصمت نسبی خود را نشان دهد؛ روحی که در مقابله با شیطان، یاری شده، می‌رود دوری از شیطان و شکست‌دادن او را نشان دهد.

این ماه در هر بُعدی سلام، زیبایی و نعمت الهی است. همانطور که حضرت زین‌العابدین(عليه‌السلام) در دعای وداع ماه مبارک اینگونه نجوا می‌کند:

"سلام بر تو ای ماهی که در آن، آرزوها نزدیک شده و اعمال پراکنده گشته است؛... سلام بر تو همسایه‌ای که در آن قلب‌ها رقیق و گناهان کم شد؛... سلام بر هم‌نشینی که راه‌های نیکی را آسان نمود."

صحيفه سجّاديه، دعای چهل‌وپنجم.

بر گرفته از کتاب سر سحر، صص 216-220.