طلب انتظار

امام حسن عسكری(علیه‌السلام) انتظار خود را در دعاهایشان چنین نشان می‌دهند:

"...وَ أسْفِرْ لَنَا عَنْ نَهَارِ الْعَدْلِ وَ أرِنَاهُ سَرْمَداً لاظُلْمَةَ فِیهِ وَ نُوراً لا شَوْبَ مَعَهُ..."[1]

[خدایا،] روز عدالت را برای ما آشکار کن و آن را برای همیشه به صورت روشنایی خالص و بدون تاریکی به ما نشان ده.

انگار امام می‌خواهند به ما نشان دهند هم‌اکنون در زمان غیبت، تمام حقایق، زیر پردۀ سراب‌ها پوشیده شده‌اند و باید منتظر ظهور آن‌ها بود.

اینان تجسم حقیقی انتظار و اسوه‌های مکتب ما هستند که باید به آنان اقتدا کنیم و در راه رسیدن به منتظَر، از هر چه غیر آنان چشم بپوشیم و صرف‌نظر کنیم. اما متأسفانه سراب‌ها ما را خوابانده است! سست و مأیوس نشسته‌ایم، نشاط نداریم و بی‌قرار و مضطر نیستیم! فکر می‌کنیم اگر سراب‌ها را از دست دهیم، دچار خلأ و افسردگی می‌شویم؛ غافل از اینکه چون غلط و نفسانی با سراب‌ها حرکت کرده‌ایم، چنین افسرده شده‌ایم! بیایید به صفا برگردیم و با سعی و مجاهده، تخدیرات را کنار زنیم و برای فرج تلاش کنیم. باید آن‌قدر خود را در سعی بین صفا و مروه مشغول کنیم که جوشش آب را در زیر پای اسماعیل وجودمان ادراک نماییم.

برگرفته از کتاب "معرفت نور تا عصر ظهور"، ج4، ص 140.

[1]- مهج الدعوات و منهج العبادات، ص64.