شرط رضا

امام صادق(علیه‌السلام) از قول پدرشان می‌فرمایند: "عجب دارم از کسی که ادعای عبودیت می‌کند، اما در مقام رضا به مقدّرات خداوند راضی نیست."

شرط رضا معرفت و اختیار است و زمانی رضا از ارزش وجودی برخوردار است که معرفت و اختیار در آن باشد. وگرنه تسلیم از روی ناچاری به مقدّرات الهی ارزشی ندارد، بلکه آن نوع از رضا ارزش دارد که از عرصۀ عشق، شوق و محبت برخوردار باشد و اگر از این عرصه خارج شود، به جبر، تحمیل و تحمل مبدّل می‌گردد و دیگر رضا نیست.

فرد راضی، به مقدّرات شرعی، تکالیف اخلاقی و عملی که از جانب خداوند حکیم وارد شده، با کمال معرفت، شوق و ذوق و بدون چون و چرا عمل می‌کند و همواره در برابر دستگاه حق و آفرینش، پیش‌آمدها، ابتلائات، راحتی‌ها و سختی‌ها تسلیم است. در واقع رضا, خشنودی حق و ثمرۀ محبت می‌باشد.

برگرفته از کتاب "فاطر هستی"، ص 98.