امام رضا(علیه‌السلام) فرمودند: "إِنَّ لِكُلِّ إِمَامٍ عَهْداً فِی عُنُقِ أوْلِیائِهِ وَ شِیعَتِهِ، وَ إِنَّ مِنْ تَمَامِ الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ وَ حُسْنِ الأدَاءِ، زِیارَةَ قُبُورِهِمْ؛ فَمَنْ زَارَهُمْ رَغْبَةً فِی زِیارَتِهِمْ وَ تَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ، كَانَ أئِمَّتُهُمْ، شُفَعَاءَهُمْ یوْمَ الْقِیامَةِ"؛ همانا هر یك از امامان معصوم(علیهم السلام) پیمان و تعهدی به گردن شیعیان دارند كه كمال وفا به آن، زیارت قبور ایشان است. هر که مشتاقانه و با تصدیقِ آنچه آنان در آن رغبت کردند، زیارتشان کند، روز قیامت، شفاعت آن ها شاملشان می‌شود.[1]
امام(علیه‌السلام) خود، عشق را از خدا گرفته و علی‌الإتصال با او ارتباط دارد. چنین كسی مسلماً نیازی به ارتباط با رتبۀ پایین‌تر ندارد. پس او محتاج زیارت زائران نیست؛ بلكه این كلام، برای ارتقاء وجود زائر است.
بنا بر این حدیث، زیارت قبر امام:
1. نشانۀ وفاداری و تعهد به مقتداست.
2. باید همراه با رغبت و شوق و عشق قلبی به مزور(زیارت‌شونده) باشد. عشقی که از رغبت درونی سرچشمه می‌گیرد. همان‌گونه که فرد، وقتی به غذا خوردن، رغبت و میل پیدا می‌كند كه احساس گرسنگی و نیاز كرده، خلائی در وجود خود به آن غذا ادراك كند. در زیارت امام نیز زائر باید فقر خود را درك كند؛ باید بداند آنچه امام دارد، او ندارد و نیاز دارد این نداری را به دارایی تبدیل كند.
3. همان‌طور كه نگاه كردن به غذا، برای رفع گرسنگی كافی نیست و باید اشتهای‌مان را برای خوردن آن تحریک کنیم، و بعد آن را بخوريم؛ در عالم معنا نیز همین‌گونه باید در حضور امام(علیه‌السلام) بایستیم، نه اینكه فقط در و دیوار و ضریح را تماشا كنیم. باید راه مراوده و صحبت را باز كنیم و رغبت و شوق را به صدق، نشان دهیم، تا وصل حاصل شود، آن هم نه با زبان "خود" بلکه با زبان امام، یعنی زیارتنامه، انس خود را با امام اعلام کنیم تا از درجات وجودی ایشان بهره‌مند گردیم؛ "وَ تَصْدِیقاً بِمَا رَغِبُوا فِیهِ".
برگرفته از کتاب "زیارت، از حرم تا حریم"؛ صفحات 91و92.
[1]- اصول كافي، ج4، ص567.
نظرات کاربران
