زیارت عقلانی

اگر حسین‌(علیه‌السلام) را در جان و دل خویش نیابیم، در كربلا و ضریح و قبر، نمی‌توانیم بیابیم! حسین(علیه‌السلام) در گوشت، پوست و استخوان فرقی با دیگر انسان‌ها ندارد؛ اما او حقیقتی دارد كه نمی‌توان آن را در سنگ، چوب، ضریح و قد و بالا یافت. اگر این حقیقت را یافتیم؛ بوسیدن ضریح و سنگ قبرش هم اثر می‌كند، اما اگر این حقیقت را نیابیم كار ما در زیارت حضرتش، تنها حس است و عقلانی نیست.

گرایش‌های حسی به حضرات معصومین(علیهم‌السلام)، ناشی از این امر است كه ما حقیقت معقول امام را درك نمی‌كنیم، تا از نظر روحی ارضاء شویم. كسی كه وجودش از معشوق پر شده و به ادراك عقلانی او رسیده است، جسم محبوب را هم بخواهد، امری پسندیده است؛ اما كسی كه با ادراك عقلانی معشوق، بیگانه است و خلاء دارد، به جای آن‌كه این حس خلاء، او را وارد عالم عقل و سیر در حقیقت امام كند، امام را پایین می‌كشد و او را طبق تخیلات خود تصور می‌کند. لذا در جسم و خواب و خیال، ضریح و مشاهد مشرفه به دنبال امام خواهد گشت.

برگرفته از کتاب "تأثیر امام در تعدیل عواطف"، ج1، صص 59 -60.