گويند، ذی‌القعده در لغت، يعنی صاحبِ نشستن.
گويي در اين ماه بايد دل جای خود بنشيند. يعنی، بندگی!
ده روز اول اين ماه با ولادت خواهر و برادر كريم و كريمۀ اهل‌بيت(عليهم‌السلام) مصادف شده است.
شنيدن كريم و كرامت، ياد‌آور روز الست است.
روزی كه روز نبود، حق بی‌استحقاق وجود را به قلب انسانی دميد! خدا به نازل‌ترين حدّ خودش، عالی‌ترين بی‌نهايت خودش را نمایاند.
حركت با كريمان در اين ماه، يعنی، ای انسان تو همان کارهايی را که از وجود صادر می‌شود، می‌توانی از خودت ظهور دهی... اصلا برای همين خلق شده‌ای.
لذا کرامت همان مقام خليفة‌اللهی است، منتها در ماه ذی‌القعده هر قلبی بايد در رتبۀ خود آن را ظهور دهد!
برگرفته از كتاب "ذي‌القعده، قعود در جایگاه بندگی" و نوار 13 اربعين كليمی.
نظرات کاربران
