دحوالارض، روز دوری و نزدیکی

دحو الارض، روزي است که وجود از قبض به بسط آمده؛ یعنی از وحدت به کثرت رسیده است و حقیقتِ واحدِ حق‌تعالی در جلوات و کثرات ظهور یافته است. ظهور و انبساط خيلي زيبا است اما با هر بسطي، جلوات از مرکز دورتر مي‌شوند. پس این روز، در واقع روزِ دوری از حق تعالی است. اما حقيقت دورشدن، عين نزديکي است . چون من تا دور نشوم، نزديک نمي‌شوم. یعنی وقتي من در مقام ذات بودم، ادراکی نداشتم، نه ذات را می‌یافتم، نه جلواتش را و نه خودم را. هرگز نمي‌توانستم به خودم اشراف داشته باشم. باید ظهور می‌یافتم تا به خود و خدا ادراک بیابم. لذا دوري ما عين نزديکي ماست به شرط آن که معرفت داشته باشيم. معرفت این روز را هم به استغفار دانسته اند. چرا؟ چون اولين قدمِ بازگشت، بيداري و یقظه است. بنابراین دحوالارض روز استغفار، توبه و بازگشت به مقام وحدت است.

برگرفته از سخنرانی‌های سرکار خانوم لطفی‌آذر در رابطه با دحوالارض