اگر امام حسین(علیه‌السلام) را براي خود و در ظرف خود بخواهيم، بين عشق او و گناه، مخالفت و معصيت، جمع مي‌کنيم؛ يعني همان "قُلُوبُ النَّاسِ مَعَكَ وَ أسْيَافُهُمْ عَلَيْك". در اين صورت، هر گاه امام با خواست‌هاي ما موافق نباشد، به راحتي از محبت و عشق به او، منصرف مي‌شويم و او را در ظرفي پر از پيرايه‌هاي سود و زيان, هوي و نفس خود، قرار مي‌دهيم!
برگفته از کتاب ابتلا در کربلا، صفحه‌ی 283
نظرات کاربران
