غدیر هنگامۀ شهود

در قسمتی از خطبۀ غدیر حضرت رسول‌اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم) قبل از معرفی امیرالمؤمنین(علیه‌السلام)، مکان غدیر را مشهد معرفی می‌کنند... .

".... أنْ أقُومَ فِی هَذَا الْمَشْهَدِ، فَاُعْلِمَ كُلَّ أبْیضَ وَ أسْوَدَ أنَّ عَلِی بْنَ أبِیطَالِبٍ7 أخِی وَ وَصِیی وَ خَلِیفَتِی وَ الإِمَامُ مِنْ بَعْدِی؛..."[1]

"...پروردگارم به من امر كرد در این مشهد [و اجتماع] به پا خیزم و به همۀ افراد سیاه و سپید، اعلام كنم كه علی‌بن‌ابی‌طالب(علیه‌السلام) برادر، وصی، جانشین و امام پس از من است... . "

ولی چرا غدیر را «مشهد» نامیدند؟ درحالی‌که می‌توانستند به جای آن از لفظ «مکان» استفاده کنند، که خارج از بلاغت هم نبود. در واقع ایشان با به کاربردن «مَشْهَد»، به حقیقتی از حقایق غدیر اشاره می‌کنند و پیش از معرفی حضرت علی(علیه‌السلام) به صورت رسمی، به اهل دل، نشانه می‌دهند، که ای اهل بصیرت، بدانید اینجا مشهد است، یعنی محل شهود. هر که می‌خواهد به شهود حق‌تعالی برسد، فقط از غدیر می‌تواند و حال باید به «گوش» و مهم‌تر از آن به «هوش» باشد! هر امام در مشهدش، هم بر مردم شاهد است و شهادت می‌دهد و هم مشهود است؛ یعنی در مشهد، زائر هم می‌تواند شاهد امام باشد. در تشهد نماز هم می‌گوییم، "أشْهَدُ أنْ لا إِلَهَ إِلاّ الله" است، نه "أعلَم أن لا إلَه إلاّ الله" یعنی توحید را به عنوان چیزی که می‌دانیم علنی نمی‌کنیم بلکه شهادت است، یعنی حقیقتی از مقولۀ عرفان، معرفت، متأثرشدن از مشهود و گرفتن آثار و خواصش.

به عبارت دیگر شهادت، نحوه‌ای چشیدن است. پس اگر غدیر، مشهد است، یعنی هر که می‌خواهد خدا را به شهود بنشیند، باید حضرت علی(علیه‌السلام) را به شهود بنشیند. لذا بدون شهادت بر جایگاه او نمی‌توان به شهادت بر نبوت و توحید رسید و بدون "أشْهَدُ أنَّ عَلِیاً وَلِی الله"، "أشْهَدُ أنْ لا إِلَهَ إِلاّ الله" و "أشْهَدُ أنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ الله" معنی و مفهوم نخواهد داشت.

برگرفته از کتاب "رو به آسمان غدیر"، صفحات60، 61 و 62.

[1]. الاحتجاج علی اهل اللجاج، ج1،صص58-66